این باورها هرچند ساخته و پرداخته‌ی مردان دینی-مذهبی اند، اما سال‌هاست در ذهن و ضمیر بانوان افغانستان هم دیکته و تحمیل شده است. دختران و زنان افغانستان از یک‌سو با باورهای تهدیدکننده‌ی مردانه روبرو اند و از طرف دیگر، با طعن و کین زنانه نیز مواجه اند. در شرایط خشن این‌چنینی، دختران و زنان اندکی به دنبال دنیای متفاوت‌تر و تلاش بیرون از جغرافیای تنگ خانواده‌اند.
دختران و زنانی که به دنبال تلاش و تکاپو در جغرافیای فراتر از خانه، قریه، شهر و کشور خود اند، با ناملایمتی‌ها و سنگ‌اندازی‌های بیشتری نسبت به بقیه بانوان و دختران مواجه اند. به‌عنوان مثال، اگر رسیدن به تورنمنت‌های ورزشی بین‌المللی برای پسران افغانستانی به باور عمومی جامعه، دشوار و یک آرزو باشد؛ برای دختران افغانستان، شاید ناممکن و آرزوی محال باشد. برای همین صفحات تاریخ افغانستان از وجود این‌گونه اتفاقات کاملاً خالی است. به جایش، خشونت علیه زنان، تحدید آن‌ها به خانه و خانه‌داری، سرکوب و این‌که زنان در حد یک شی است، در تمام سال‌ها و ادوار تاریخی افغانستان فراوان است.
با تمام محدودیت‌ها و خشونت‌هایی که علیه دختران و زنان افغانستان وجود دارد، جرقه‌های تغییر همیشه وجود داشته. دختران و بانوانی بوده‌اند و هستند که به جنگ ناملایمات زندگی افغانستانی برخاسته‌اند و برای رسیدن به زندگی ایده‌آل خویش مدام تلاش می‌کنند. این دسته از بانوان، اکثراً مبارزه علیه باورهای نادرست را از خانواده‌ی خویش آغاز می‌کنند. کمتر خانواده‌یی را در افغانستان می‌توان یافت به نحوی به توانایی‌های بانوان بی‌باور نباشند و آن‌ها را محصور در چهاردیواری خانه نخواهند. اثبات توانایی برای خانواده‌ها، آغاز یک تحول بزرگ در زندگی دختران و بانوان افغانستان محسوب می‌شود.
تیم بسکتبال 16 نفری بانوان افغانستان که ورزش بسکتبال را از روی ویلچر تمرین و دنبال می‌کنند، (که حتا تصورش برای بسیاری از زنان و مردان افغانستان دشوار است) برای اولین بار در تورنمنت بین‌المللی بسکتبال در اندونزی شرکت نموده و توانستند قهرمانی چهارمین دور تورنمنت بین‌المللی بسکتبال بالی را از آن خود کنند.
تیم بسکتبال بانوان ویلچریست افغانستان، پیش از آن‌که راهی مسابقات در بیرون از کشور شوند، شاید پر از استرس بودند، شاید حتا باور خودشان هم نمی‌شدند که با عنوان قهرمانی به کشور برگردند. اما اولین مسابقه و پیروزی در آن، به آن‌ها انرژی مضاعف داده و حداقل برای خودشان ثابت شد که پیروزی در مسابقات بستگی به تمرکز، تلاش و توانایی خودشان دارند، فارغ از تمام انرژی‌های منفی و فشارهای ذهنی‌ایکه پیش از شروع مسابقه شاید داشتند. پیروزی در اولین مصاف، هیجان مصاف‌های بعدی را بیشتر می‌کند و انرژی بازیکنان را چندبرابر.
پذیرش قهرمانی و پیروزی تیم بسکتبال بانوان افغانستان از روی ویلچر، در واقعیت امر برای بعضی از زنان و مردان افغانستانی، قابل پذیرش نیستند. مردان و زنانی‌که فلسفه‌ی وجودی زن را ماندن در خانه و تروخشک کردن بچه‌ها می‌دانند، حتا نمی‌توانند شرکت در تورنمنت‌های ورزشی را بپذیرند، چه رسد به این‌که در پیروزی این بانوان قهرمان سهیم شوند. اما تیم بسکتبال افغانستان ثابت کردند که تغییر و تحول را باید هرکسی خودش برای خودش رقم بزند.
بانوانی‌که توانستند از روی ویلچر قهرمانی در تورنمنت بین‌المللی بسکتبال بالی را بدست آورده‌اند، بدون هیچ شکی، الگو و تمثال بی‌مانندی برای زنان و مردانی که توانایی را در زور بازو خلاصه می‌کنند؛ می‌باشد. تیم بسکتبال بانوان افغانستان، با تمام هیجان و انرژی‌ایکه در این رشته بدست آورده‌اند، به جنگ نگاه منفی به معلولیت که اغلباً آن را ناتوانی قلمداد می‌کنند، رفته و یک پیام رسا از روی ویلچر به تمام بانوان افغانستان و مخصوصاً بانوانی که طول زندگی را با ویلچر چرخ می‌زنند دارد: بانوان تواناست و معلولیت هم ناتوانی نیست! اراده کنید، آستین بالا بزنید، راه و رسم زندگی خود را خودتان تعریف کرده و رقم بزنید.
